 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Адкуль і хто яны, адменцы?
Няма у кнігах роду іх;
Імя іх толькі – адшчапенцы,
А гэта ведама й бяз кніг.
Узялі крыўдай уладаньне
Над братам бедным і сьляпым
I распасьцерлі панаваньне
Ў чужым дабры, як у сваім.
Народ ім хорамы паставіў,
Ральлю капаў для іх, як крот,
Яны ж чужой прадалі славе
Сваю зямлю і свой народ.
У звоне золата ўтапілі
Трухлявы душ сваіх абраз
I на прадзедавай магіле
Спраўляюць радасны папас.
Гадуюць думы, думы ката
Крывёй другіх на ногі ўстаць
I на плячах скаваных брата
Сваю «ойчызну» будаваць.
Забылі ўсё за катнім дзелам,
Сваіх счураліся людзей,
Што корм давалі сваім целам,
Чыю смакталі кроў з грудзей.
Зь пянчанай пугай на адводзе,
На лбе зь пячаткаю сьвятой,
Ў чужым распасьвены гародзе,
Яшчэ гарод паганяць той.
Законы топчучы сьвятыя,
Стварыў якія чалавек,
Свае распасьвеныя шыі
Ў ярмо нясуць на сьмех і зьдзек.
Жывуць, брыдуць, а дзе – ня знаюць
Сягоньня іх начлег, папас,
Адно – народ з пуцьця зьбіваюць
I ў процьму гоняць кожны час.
Дакуль жа будзе іхня сіла
Трымаць над намі свой прыгон?
Калі у Бацькаўшчыне мілай
Загосьціць праведны закон?
Дакуль іх будзе панаваньне,
А рабства нашае трываць
I аднімаць у нас прыстаньне
I путы вечныя каваць?
Калі ударыць на трывогу
Гарт нашых сілаў маладых
I адшчапенцам дасьць дарогу,
Якая жджэ даўно на іх?
Хай пранясецца кліч да славы,
Пакліча к іншаму жыцьцю!
Хай помста точыць нож крывавы
На крыўду вечную сваю!
[1925]
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
